संचित

आपण फार ढोंगी असतो.. जगाशी खोटं बोलायच्या नादात स्वतःशीही खोटं बोलणं सुरु करतो.. अजून चांगल्याच्या नादात खूप चांगलं ही गमावून बसतो आणि मग त्याचा आरोप मात्र आपल्याला स्वतः घ्यायला नको असतो.. मग नियतीचा खेळ सगळा म्हणत पुढे जातो.. आयुष्यातल्या महत्त्वाच्या वळणांवर जेव्हा काहीतरी निर्णय घ्यायचे असतात तेव्हा नेमकं आपल्याला नियतीची आठवण होते मग आपण म्हणतो.. मी याबद्दल काही विचार केलेला नाही बघू नियतीच्या मनात असेल तसं होईल आणि जे होईल ते स्वीकारून पुढे जाऊ.. हा असा असतो अवघड प्रश्नांची सोपी उत्तरं शोधण्याचा सोस.. बऱ्याचदा चालूनही जातो खेळ.. पण कधी बिघडलाच तर दोष द्यायला नियती असतेच की सोईला.. पण यामुळेच माणसाला सवय लागते मिळेल ते स्वीकारायची.. यातूनच पुढे आपण स्वतःलाच हरवत जातो.. आपलं स्वत्व हरपत जातं.. स्वतःच्या आयुष्याचे निर्णय आपण घेतले पाहिजेत.. आपल्या निर्णयांची जबाबदारी घेता यायला पाहिजेत तर जगण्याला काहीतरी अर्थ आहे.. नाहीतर प्रवाहासंगे तर सर्वच वाहत असतात.. त्यात आपण वेगळे ते काय.. होऊन होऊन होईल काय? होतील चुका होऊ देत ना.. असं तरी कुठं आपण वेगळं काही करणार आहोत.. आलोय ज...

दोस्ता, तो नोटांची बंडलं मोजतो आणि तु चांगुलपणा दोघांचंही सारखंच आहे बघ.. जिथे मोजणी सुरू झाली तिथच चांगुलपणा संपला रे अरे नेकी कर और कुवे मे डाल ‌ऐकलं नाही का तू कधी आणि बघ तुला मोजायचंच असेल ना तर तु मोज ना जे शब्दांत मांडताही येणार नाही ना ते सुख मोज प्राजक्ताचा सडा पाहून थबकलेली पावलं मोज बकुळ फुलांच्या सुगंधाने मोहरून गेलेलं आसमंत मोज नदीकाठी एकांतात बसुन घालवलेले क्षण मोज तळ्याकाठी बसून पाहिलेले सुर्यास्त मोज पाखरांचा किलबिलाट अन् पाण्याचा खळखळाट मोज ती जत्रेतली जिलबी अन् तो टपरीवरचा चहा मोज आई-वडिलांच्या डोळ्यातलं समाधान मोज आजी-आजोबांनी केलेले लाड मोज अरे वेड्या मोजायचंच असेल तुला तर जगणं मोज ना! © निरंजन 🌱